Artykuły

Kierunek: energooszczędność, komfort akustyczny i efektowne elewacje

Ściany zewnętrzne to jedne z ważniejszych elementów domu – przenoszą obciążenia z dachu i stropów na fundamenty, izolują wnętrza domu przed zimnem, czynnikami atmosferycznymi i hałasem pochodzącym z zewnątrz. Współczesne technologie produkcji materiałów budowlanych umożliwiają coraz lepsze spełnienie tych funkcji. 
Niski współczynnik U. W budowie domu energooszczędnego wybór rodzaju ścian zewnętrznych oraz materiałów, z których będą zbudowane, jest kluczową decyzją – przez ściany zewnętrzne ucieka z domu 20-30% ciepła. O tym, czy ściana ma odpowiednią izolacyjność termiczną, decyduje jej współczynnik przenikania ciepła U. Według przepisów nie może on przekraczać 0,3 W/(m².K). Jeśli jednak dom ma być energooszczędny, współczynnik przenikania ciepła U ścian nie powinien być wyższy niż 0,2 W/(m².K). 
Materiały o wysokich parametrach termicznych. Oferta materiałów, z których można wymurować ciepłe ściany, jest bogata: beton komórkowy, ceramika poryzowana, silikaty, keramzytobeton. W wypadku ścian warstwowych na ostateczny wynik składa się warstwa ocieplenia. Producenci proponują „cieplejsze” wersje tradycyjnych materiałów termoizolacyjnych: tzw. szary styropian (nazywany neoporem) oraz wełnę mineralną nowej generacji, ale coraz większą popularność zdobywają nowoczesne materiały izolacyjne, takie jak pianka poliuretanowa PIR, która pozwala zachować niską wartość współczynnika przenikania ciepła przy mniejszej grubości warstwy w porównaniu z tradycyjną termoizolacją, czy odporny na wilgoć polistyren ekstrudowany. Ważne, aby materiał izolacyjny miał jak najmniejszy współczynnik przewodzenia ciepła λ. 
Kompletne systemy ociepleniowe. Materiał termoizolacyjny musi być dobrany do metody ocieplenia. Producenci oferują dzisiaj kompleksowe systemy ociepleń, na które składają się materiały ociepleniowe, tynk oraz niezbędna chemia budowlana. Wybór kompletnego systemu jest gwarancją zachowania odpowiedniej izolacyjności termicznej ściany oraz zapewnienia trwałej ochrony elewacji. 
Podejście ekologiczne. Dbałość o energooszczędność domu jest zarazem działaniem sprzyjającym środowisku – im mniej energii wykorzystujemy do ogrzania budynku, tym mniej zużywamy paliw. Jednak energooszczędność nie jest jedynym parametrem podejścia ekologicznego. Liczy się również to, czy materiał do budowy ścian jest wytwarzany z surowców naturalnych, jaką ma energochłonność podczas produkcji oraz jakie są możliwości jego późniejszej utylizacji. Wybór materiału na ściany jest wypadkową wszystkich kryteriów. 
Energooszczędne nie tylko murowane. Dzięki materiałom izolacyjnym nowej generacji budowane dzisiaj domy szkieletowe mogą osiągać parametry budynków energooszczędnych, a nawet pasywnych. Powstają też domy energooszczędne budowane z prefabrykatów – ściany w konstrukcji szkieletowej wypełnione izolacją termiczną z poszyciem z płyt oraz dodatkową warstwą ocieplenia na zewnątrz jako gotowy element powstają poza placem budowy. 
Trudne kompromisy. Wybór rodzaju ścian zewnętrznych pociąga za sobą konsekwencje nie tylko ekonomiczne, ale też użytkowe, powinien więc być przemyślany pod kątem energooszczędności, lecz także dostosowany do potrzeb i możliwości inwestora. 
Modne elewacje. Warstwa zewnętrzna ścian buduje wizerunek domu. Może być tak, że wybrany przez nas materiał elewacyjny narzuca rodzaj ściany, np. cegła elewacyjna wiąże się z koniecznością budowy ściany trójwarstwowej. Prawdziwy renesans przeżywa drewniana oblicówka znacznie bardziej trwała niż kiedyś dzięki nowoczesnym środkom chemicznym do zabezpieczenia drewna, a także stosowaniu nowych gatunków czy też tzw. termodrewna. Do budownictwa jednorodzinnego przenikają również inne materiały do niedawna stosowane głównie w budownictwie wielkoformatowym: płyty włóknocementowe, panele lub kasetony z blachy, płyty laminowane HPL czy panele ceramiczne.

Ściany murowane. Ten rodzaj ścian zewnętrznych cieszy się w naszym kraju największą popularnością. Ściany murowane mogą być wznoszone z różnych materiałów – betonu komórkowego, ceramiki, silikatów czy keramzytobetonu. Charakteryzują się dużą trwałością i bezwładnością cieplną – dobrze akumulują ciepło i powoli oddają je do otoczenia. Odpowiednią izolacyjność termiczną ścian murowanych można zapewnić w łatwy sposób, głównie poprzez zastosowanie odpowiedniej grubości ocieplenia. Technologia murowana jest stosowana od lat, dlatego materiały do budowy takich ścian są powszechnie dostępne, nietrudno też znaleźć fachowców, którzy solidnie wykonają ciepłe mury domu. Budowę domu murowanego można rozciągnąć w czasie – to ważna zaleta, jeśli dom powstaje metodą gospodarczą. Wznoszenie ścian murowanych jest jednak czaso- i pracochłonne, a konieczność wykonywania prac mokrych wymusza przerwy technologiczne i zawieszenie budowy na czas zimy. 
Ściany szkieletowe. Najważniejszą zaletą ścian szkieletowych jest szybkość ich budowy – w domu szkieletowym można zamieszkać już po 3 miesiącach od jej rozpoczęcia. Mimo że ściany szkieletowe nie cieszą się jeszcze u nas taką popularnością jak murowane, coraz łatwiej znaleźć rzetelną, odpowiednio wyspecjalizowaną ekipę wykonawczą. Z uwagi na materiał, z jakiego wykonuje się ściany szkieletowe – właściwie przygotowane drewno – takie domy są uważane za ekologiczne. 
Ściany drewniane. Wykonuje się je zazwyczaj z okrąglaków, bali drewnianych ocieplonych od środka materiałem izolacyjnym lub z bali warstwowych (z izolacją umieszczoną pomiędzy dwiema warstwami belek). Ściany drewniane wznosi się szybko i bez konieczności wykonywania przerw technologicznych. Zapewniają one w domu korzystny mikroklimat, są ekologiczne, szybko się nagrzewają i akumulują ciepło. Budowa ścian z bali wymaga znalezienia wyspecjalizowanej, sprawdzonej ekipy wykonawczej i odpowiednio przygotowanego drewna. Ponieważ technologia ta nie jest w naszym kraju zbyt powszechna, stosunkowo trudno skontrolować poprawność wykonania konstrukcji drewnianych. Jest to też drogi rodzaj ścian – odpowiednio wysuszone i zaimpregnowane bale nie należą do tanich.

Ściany jednowarstwowe. Składają się z jednej warstwy – nośnej, którą stanowi mur konstrukcyjny wykończony najczęściej tynkiem. Takie ściany pełnią zarówno funkcję osłonową, jak i izolacyjną, dlatego powinny być wykonywane z materiału, który zapewni im odpowiednią wytrzymałość i izolacyjność termiczną. Budowa ścian jednowarstwowych jest stosunkowo szybka, jednak z uwagi na to, że mur nie będzie osłonięty materiałem izolacyjnym, potrzebuje bardzo starannego wykonania. Szczególnej uwagi i docieplenia wymagają miejsca narażone na powstawanie mostków cieplnych (np. wieniec czy nadproże). Budowa ścian jednowarstwowych jest tańsza niż w przypadku warstwowych. Takie ściany, mimo iż składają się z jednej warstwy, mogą wyróżniać się dobrą izolacyjnością termiczną. Na rynku znaleźć można materiały na ściany jednowarstwowe umożliwiające budowanie murów energooszczędnych, których współczynnik przenikania ciepła U wynosi 0,19 W/(m².K). Takie ściany mogą więc być równie ciepłe jak warstwowe. Ściany jednowarstwowe są też bardziej niż te osłonięte materiałem izolacyjnym narażone na uszkodzenia mechaniczne. 
Ściany dwuwarstwowe. Składają się z dwóch warstw – murowanej warstwy nośnej oraz warstwy izolacyjnej, którą wykonuje się najczęściej ze styropianu lub z wełny mineralnej. Ten rodzaj ścian jest najczęściej stosowany przy budowie domów energooszczędnych. Odpowiednia grubość warstwy ocieplenia pozwala bowiem osiągnąć wymaganą izolacyjność termiczną ścian. Ściany dwuwarstwowe dobrze izolują też wnętrza domu przed hałasem pochodzącym z zewnątrz. Mimo iż są droższe w wykonaniu i wymagają większych nakładów czasu i pracy niż budowa ścian jednowarstwowych, są od nich bardziej odporne na błędy wykonawcze – ewentualne niedopatrzenia można ukryć pod warstwą ocieplenia. Dużej staranności wymaga jednak ułożenie warstwy izolacyjnej, która ma kluczowe znaczenie, jeśli chodzi o energooszczędność tych ścian. Ściany dwuwarstwowe mogą być wykończone metodą lekką mokrą (w systemie ETICS, dawniej BSO) lub lekką suchą. W metodzie lekkiej mokrej styropian lub wełnę mocuje się do muru, następnie pokrywa zaprawą cementowo-wapienną, zaciąga siatką z włókna szklanego i tynkuje. W metodzie lekkiej suchej do muru przytwierdza się specjalny ruszt konstrukcyjny (najczęściej drewniany), między jego elementami mocuje się termoizolację, następnie wykonuje się ruszt dystansowy zapewniający szczelinę wentylacyjną i całość wykańcza materiałem elewacyjnym – zwykle oblicówką drewnianą lub sidingiem.

Ściany trójwarstwowe. Składają się z murowanej warstwy nośnej, izolacyjnej oraz osłonowej. Budowa ścian trójwarstwowych jest czasochłonna i bardziej kosztowna niż pozostałych ścian, jednak pozwala wznieść solidne, energooszczędne i ciche mury. Ponieważ ściany trójwarstwowe są bardzo masywne i ciężkie, charakteryzują się najlepszą izolacyjnością akustyczną. Zastosowanie warstwy elewacyjnej, którą wykonuje się m.in. z cegły klinkierowej czy silikatowej łupanej, sprawia, że elewacja domu wygląda solidnie i estetycznie. 

MATERIAŁY DO BUDOWY ŚCIAN MUROWANYCH 

Do budowy ścian domu stosuje się najczęściej ceramikę, beton komórkowy, silikaty i keramzytobeton. Można je także wznosić z pustaków styropianowych czy szalunkowych. 
Ciągłość ocieplenia na ścianach dwuwarstwowych sprawia, że są one najlepsze pod względem eliminacji mostków termicznych – płyty temoizolacji przykrywają „zimniejsze” miejsca. 
Ceramika. Cegły i pustaki ceramiczne wypala się z gliny. Mogą być wykonywane jako poryzowane – wówczas do ich masy dodaje się trociny lub włókna drzewne, które w trakcie wypalania ulegają spaleniu, pozostawiając mikropory wypełnione powietrzem poprawiające właściwości termoizolacyjne tego materiału. Taką ceramikę charakteryzuje niższy współczynnik przenikania ciepła niż tradycyjną, dlatego jest ona nazywana ciepłą ceramiką. 
Ceramika poryzowana, podobnie jak tradycyjna, bardzo dobrze akumuluje ciepło. Chcąc uzyskać jak najlepszą izolacyjność termiczną ściany, pustaki lub cegły należy ustawiać tak, aby dłuższe boki ich szczelin (drążeń) były równoległe do lica ściany. Cegły i pustaki ceramiczne skutecznie izolują również przed hałasem. Aby ściana z tego materiału jak najlepiej tłumiła dźwięki, ceramikę muruje się w taki sposób, by układ szczelin w materiale był prostopadły do lica ściany. 
Budowa ścian zewnętrznych z cegieł tradycyjnych to coraz rzadziej spotykane rozwiązanie z uwagi na ich niewielkie wymiary i dużą pracochłonność wznoszenia takich murów. Najczęściej do budowy ścian nośnych wykorzystuje się pustaki, które dzięki większym wymiarom, a przez to mniejszemu zużyciu na 1 m2, pozwalają na szybsze wznoszenie ścian i obniżenie kosztów całkowitych murowania. Dzięki zastosowaniu pustaków z wyprofilowanymi bokami nie ma konieczności wykonywania spoin pionowych, co również przyspiesza prace budowlane i zmniejsza nakłady potrzebne na budowę ściany. Ponadto od kilku lat na rynku znaleźć można ceramiczne poryzowane pustaki szlifowane – wznosi się z nich ściany z użyciem cienkowarstwowej zaprawy klejowej lub specjalnej zaprawy w postaci piany. To nowy trend w budownictwie w naszym kraju, choć na rynkach zachodnich jest obecny od wielu lat. 
Beton komórkowy. Podstawowymi składnikami betonu komórkowego są: piasek kwarcowy lub popiół, cement, wapno i woda. Charakterystyczna dla betonu komórkowego jest porowata budowa, której zawdzięcza on m.in. dobre właściwości termoizolacyjne. Z betonu komórkowego wykonuje się bloczki. Ich ważnym parametrem jest gęstość objętościowa – w zależności od niej bloczki produkowane są w kilku różnych odmianach (o gęstości 400, 500, 600, 700). Im wyższa jest gęstość tego materiału, tym większą wytrzymałością się on charakteryzuje, ale równocześnie ma mniejszą izolacyjność cieplną. Chętnie stosowane do budowy ścian konstrukcyjnych bloczki odmiany 500 czy 600 wyróżniają się dużą wytrzymałością, jednak nie są tak ciepłe jak odznaczające się mniejszą wytrzymałością bloczki odmiany 400. Te dwie ostatnie odmiany bloczków dobrze sprawdzają się za to przy budowie ścian jednowarstwowych, gdzie izolacyjność cieplna materiału na mur ma ogromne znaczenie. Niestety im cieplejszy jest bloczek komórkowy, tym zwykle gorzej izoluje akustycznie. Beton komórkowy jest materiałem paroprzepuszczalnym i prostym w obróbce – można go docinać i szlifować praktycznie na dowolne kształty. Z tego względu bloczki z betonu komórkowego są chętnie stosowane przy budowie ścian łukowych. Na rynku znajdziemy bloczki docięte z mniejszą dokładnością (oznaczane symbolem GPLM), przeznaczone do murowania ścian na grubą spoinę (zwykłą zaprawę murarską) oraz bloczki docinane na nowoczesnych krajalnicach (oznaczane symbolem TLMA), które muruje się na cienkowarstwowe zaprawy klejowe. Bloczki, tak jak pustaki poryzowane, mogą mieć krótsze boki wyprofilowane na pióra i wpusty, dzięki czemu muruje się je bez konieczności wypełniania zaprawą spoin pionowych. Na rynku dostępne są różne bloczki o rozmaitych wymiarach, co pozwala na dokonanie optymalnego wyboru co do ich grubości i długości, tak by prace murarskie mogły być prowadzone sprawnie, bez dodatkowych nakładów.

Silikaty. Wyróżniają się bardzo dobrą izolacyjnością akustyczną, dużą akumulacyjnością cieplną (nagrzane powoli oddają ciepło do otoczenia), niepalnością oraz dużą wytrzymałością (można z nich budować ściany narażone na znaczne obciążenia, zwłaszcza budynki wielopiętrowe). Mają wysoki współczynnik przewodzenia ciepła, dlatego stosuje się je najczęściej do budowy ścian warstwowych – ocieplonych. Silikaty mają stosunkowo niewielkie wymiary w porównaniu z innymi materiałami, są też dość ciężkie, dlatego budowa ścian z ich udziałem nie należy do najszybszych, ale dobre parametry techniczne niwelują te niedogodności i obecnie silikaty są chętnie wykorzystywane zarówno w budownictwie przemysłowym czy mieszkaniowym, jak i indywidualnym. Na rynku znaleźć można bloczki silikatowe pełne i drążone. Na ściany zewnętrzne wybiera się zwykle lżejsze elementy drążone – są one też nieco cieplejsze niż bloczki pełne. Drążenia w silikatach mogą służyć do prowadzenia przewodów instalacyjnych. Oprócz naturalnych elementów w białym kolorze produkuje się także silikatowe cegły barwione. Służą one do wykonywania warstwy elewacyjnej ścian trójwarstwowych.  
Keramzytobeton. Podstawowym budulcem tego materiału są porowate granulki spienionej i spieczonej gliny (zwane keramzytem) połączone z cementem i wodą. Keramzytobeton jest materiałem o dobrych właściwościach termoizolacyjnych, dobrze też akumuluje ciepło (nagrzany długo i powoli oddaje ciepło do otoczenia). To materiał ciężki, a więc skutecznie izoluje przed hałasem. 
Pustaki styropianowe. To styropianowe kształtki, które zalewa się betonem. Kształtki zbudowane są z dwóch płyt styropianowych połączonych żebrami. Płyty te mogą mieć różną grubość, w zależności od tego, jaką izolacyjność termiczną ściany chce się uzyskać. Kształtki mają specjalne zamki, które sprawiają, że ich łączenie jest proste i wykonuje się je szybko. Pustaki szalunkowe. Produkuje się je najczęściej z betonu kruszywowego. Są to kształtki, które podczas budowy ściany wypełnia się betonem. Stosuje się je zwykle do budowy ścian zewnętrznych, które muszą charakteryzować się dużą wytrzymałością.

DO WYKOŃCZENIA ELEWACJI

Tynki. To najpopularniejszy oraz najtańszy sposób wykańczania ścian jedno- i dwuwarstwowych. Stosuje się je także do wykańczania warstwy elewacyjnej ścian trójwarstwowych, jeżeli jest ona wykonana z tego samego materiału co ściana nośna. Jeśli tynk ma być układany na murze (będzie stanowił wykończenie ściany jednowarstwowej lub warstwy elewacyjnej ścian trójwarstwowych), wybór najczęściej pada na tynki tradycyjne, grube. Do wykańczania ścian dwuwarstwowych metodą lekką mokrą zwykle używa się tynków cienkowarstwowych. 
Tynki tradycyjne po ułożeniu mają grubość 2-3 cm. Są niedrogie, przeznaczone do wykańczania wszystkich ścian betonowych i murowanych. Dzielą się na dwie główne grupy – tynki cementowe i cementowo-wapienne. Tynki cementowo-wapienne cieszą się dużą popularnością, głównie z uwagi na niską cenę i łatwą dostępność. Charakteryzuje je też wysoka paroprzepuszczalność i trwałość. Ich wadą jest to, że dobrze chłoną wodę i nie są odporne na skurcz, który może doprowadzić do pękania tynku w trakcie wiązania. Po ułożeniu mają lekko chropowatą fakturę. 
Tynki cementowe są bardziej wodoszczelne niż cementowo-wapienne i odporne na uszkodzenia mechaniczne, ale trudniej się je nakłada. Tynk cementowy szybko wiąże i twardnieje – przy nieodpowiednim nanoszeniu może później miejscami pękać. 
Tynki cienkowarstwowe wyróżniają się bogatszą kolorystyką i większą różnorodnością faktur niż tradycyjne, są też łatwiejsze w wykonaniu – nakłada się je warstwą grubości 2-10 mm. Materiał ten jest jednak stosunkowo drogi. Na rynku znaleźć można tynki cienkowarstwowe: mineralne, akrylowe, akrylowo-silikonowe, silikonowe, silikatowe i silikatowo-silikonowe. 
Tynki mineralne są trwałe i odporne na działanie czynników atmosferycznych. Charakteryzują się też dobrą paroprzepuszczalnością. Dostępne są w dość ograniczonej liczbie kolorów, dlatego często maluje się je farbą paroprzepuszczalną. Tynki mineralne niestety chłoną wodę deszczową, w związku z czym mogą się szybko brudzić. 
Tynki akrylowe są najbardziej elastyczne z tynków cienkowarstwowych (a więc najmniej narażone na pęknięcia) i łatwe do układania (także w niskiej temperaturze). Dostępne są w wielu kolorach, mogą mieć mocne, nasycone barwy, które nie blakną. Charakteryzują się też stosunkowo niewielką nasiąkliwością i paroprzepuszczalnością. Warto wybrać tynki akrylowe z dodatkiem środków biobójczych, dzięki czemu nie będą się na nich pojawiać grzyby i pleśnie. 
Tynki akrylowo-silikonowe to lepsza wersja tynków akrylowych, do których dodano silikon. Dzięki temu są one bardziej paroprzepuszczalne, odporne na czynniki atmosferyczne i zawarte w powietrzu zanieczyszczenia. 
Tynki silikonowe wyróżnia niewielka nasiąkliwość, odporność na wchłanianie brudu i elastyczność, która sprawia, że można je układać nawet w niskich temperaturach. Zachowują one swój intensywny kolor przez długie lata. Niestety są narażone na porastanie glonami oraz pleśniami. 
Tynki silikatowe są odporne na atak pleśni czy innych mikroorganizmów. Trudno się je układa, mogą też wchłaniać brud, który ciężko później usunąć. Barwi się je na wiele kolorów. 
Tynki silikatowo-silikonowe to bardziej dopracowana wersja tynków silikatowych. Są bardzo odporne na działanie niekorzystnych warunków atmosferycznych i porastanie pleśniami czy glonami. Łatwo się je też układa.
Okładziny kamienne. Nie tylko zdobią ścianę, ale również stanowią dobrą i trwałą barierę przed czynnikami atmosferycznymi i uszkodzeniami. Kamień naturalny stosuje się zwykle do wykańczania ścian dwuwarstwowych wykonywanych metodą lekką suchą oraz jako warstwę elewacyjną ścian trójwarstwowych. Najczęściej na płyty elewacyjne wybiera się piaskowce, granity, bazalty. Kamień to materiał drogi i ciężki, dlatego zwykle stosuje się go na części elewacji i chętnie łączy z cegłą, tynkiem lub drewnem.

Okładziny ceramiczne. Wśród ceramicznych materiałów elewacyjnych największą popularnością cieszą się cegły klinkierowe, elewacyjne oraz płyty ceramiczne. Cegły klinkierowe są mniej nasiąkliwe niż elewacyjne, ale też bardziej odporne na mróz, brud i niekorzystne warunki atmosferyczne. Cegła klinkierowa jest bardzo wytrzymała. Jeżeli chodzi o koszty zakupu, jest ona droższa niż elewacyjna. Płyty ceramiczne montuje się na specjalnym ruszcie. Są estetyczne, a wykończony nimi dom nabiera nowoczesnego charakteru. Płyty ceramiczne występują w bogatej palecie kolorystycznej i w wielu rozmiarach, są mrozoodporne i łatwe w montażu, a przy tym lżejsze niż płyty kamienne. 
Oblicówka drewniana. Okładziną elewacyjną z drewna można obłożyć wszystkie ściany domu, tak by wyglądał na prawdziwie wiejski, lub wykończyć nią tylko fragmenty elewacji, łącząc drewno np. z tynkiem czy ceramiką. Do wykonania drewnianej oblicówki najczęściej wykorzystuje się deski sosnowe, świerkowe i modrzewiowe. Popularne są także zagraniczne gatunki takie jak drewno cedru czerwonego, modrzewia syberyjskiego i świerku skandynawskiego. Najbardziej odporna na działanie niekorzystnych warunków atmosferycznych jest oblicówka wykonana z drewna egzotycznego. 
Termodrewno. To ulepszona wersja europejskich gatunków drewna. Powstaje ono w wyniku poddania drewna obróbce termicznej, która ma na celu poprawę jego właściwości. Dzięki temu powstaje materiał odporny na wilgoć, o mniejszej nasiąkliwości i lepszej termoizolacyjności. Takie drewno zachowuje też stabilność wymiarową oraz jest bardziej odporne na rozwój grzybów.

ŚCIANY SZKIELETOWE 

Ściany o konstrukcji lekkiego szkieletu wykonuje się zwykle z drewna iglastego (sosnowego i świerkowego) klasy C24 suszonego komorowo, czterostronnie struganego z zaokrąglonymi lub sfazowanymi krawędziami. Czterokrotne struganie drewna zapewnia mu nie tylko dokładność wymiarów, ale także odporność przeciwogniową konstrukcji oraz stanowi zabezpieczenie przed szkodnikami. Wilgotność drewna na ściany szkieletowe nie może przekraczać 19% w przypadku elementów obudowanych oraz 23%, jeśli nie będą one niczym osłonięte. Elementy ścian mające bezpośredni kontakt z betonem, murem, gruntem lub wodą wymagają obowiązkowej impregnacji oraz zastosowania poziomej izolacji przeciwwilgociowej. Konstrukcję ścian szkieletowych wykonuje się ze słupów i elementów poziomych – np. podwalin, oczepów – oraz poszycia konstrukcyjnego pełniącego funkcję usztywnienia. 
Na poszycie ścian zewnętrznych stosuje się odporne na wilgoć płyty drewnopochodne – OSB/3, MDF, płyty wiórowe V-100 czy sklejkę wodoodporną. 
Po wewnętrznej stronie ściany konieczne jest zastosowanie paroizolacji, której zadaniem jest regulacja szybkości przepływu pary wodnej przez przegrodę. Jako paroizolację stosuje się folie polietylenowe. Aby folia zabezpieczała konstrukcję ściany i materiał izolacyjny przed wilgocią, musi być szczelnie ułożona na całej ścianie. 
Przy budowie ścian szkieletowych konieczna jest także wiatroizolacja, która ochroni ścianę od zewnątrz przed napływem chłodnego powietrza i wilgoci.